بسم الله الرحمن الرحیم 

قُلْ مَن یَکْلَؤُکُم بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ مِنَ الرَّحْمَنِ بَلْ هُمْ عَن ذِکْرِ رَبِّهِم مُّعْرِضُونَ

بگو چه کسى شما را شب و روز از [عذاب] رحمان حفظ مى ‏کند

[نه] بلکه آنان از یاد پروردگارشان روی گردانند

 ( جزء هفدهــم صفحــه 325 آیه 42 )

اســرار ربوبیّت

 

 

برخی مفسران در معنیِ این آیت گفته اند :

برداشتنِ تهمت از سوابقِ خدمت در دین ،

رکنی عظیم ، و تکیه بر تقدیر حقّ ،

و اعراض از قدرتِ تدبیرِ خود ،

صراطی است مستقیم !

بگذاشتنِ اختیار ، به صدقِ افتقار ،

نقطه ی پرگارِ طریقت است ،

و خود را به حقّ سپردن ،

و دستِ اعتماد به ضمان او زدن ،

مدار اسرار حقیقت است !

زیرا ؛ دار و گیر ، و نواخت و سیاست ،

و تاج و تاراج ؛ همه به دست او ،

و به حکم اوست ،

یکی را در صدرِ عزّت نشانَد ،

و دیگری را در نعلِ ذلّت !

یکی را بر بساطِ لطف ؛

و دیگری را زیر تازیانه‌ ی قهر می آورَد !

آدمِ خاکی را از خاکِ مذلّت بر می کشد !

و از راه تفضّل و کرم ،

به اوجِ همت و عظمت می نهد !

و ابلیسِ رانده ی درگاه را ؛

از عالَم عِلوی در می کشد ؛

و بر سر چهار سوی ارادت به عقوبت می کشد !

 

موسی ابن عمران چون به طلب آتش می رفت ؛

شبانی بود با یک تخته گلیم ،

و چون باز گشت ، پیغمبری بود کلیم !

بلعمِ باعورا که به کوه بر می شد ؛

به صورت ، در میان قوم خود ولیّ بود ؛

ولی چون بازگشت سگی بود به حکم صفت !

 

چه ؛ خداوند ، اسرارِ ربوبیتِ خود را جایی آشکار کند ؛

که سیمرغِ عقل های بشری آن جا پَر نزند !

که همه جا ترازویِ عدل در دست او ،

و حکم  ؛ حکمِ اوست !