بسم الله الرحمن الرحیم

فـرمــان عشــق

 

ابراهیم (ع) را فرمان آمد تا اسماعیل (ع) را قربانی کند !

ابراهیم (ع) فرمان را با اسماعیل (ع) در میان گذاشت ،

اسماعیل (ع) گفت : پدر ؛ آن چه را که فرمان است اجرا کن !

و بدینسان ابراهیم (ع) اسماعیلش را به قربانگاه برد ...

حسین (ع) را فرمان قربانی نیامد ،

بلکه با اختیار خود این امر را عاشقانه پذیرفت !

ابراهیم (ع) پیامبر بود و می بایست حکم خدا را اجرا کند ،

امّا حسین (ع) پیامبر نبود و الزامی در انجام قربانی نداشت ،

اسماعیل (ع) برای اجرای حکم خدا تسلیم شد ،

اما علی اکبر (ع) را فرمانی و حکمی از سوی خدا نبود ،

و خود با اختیار از پدر اجازه رفتن به قربانگاه خواست ،

ابراهیم (ع) ابتدا خود به قربانگاه ( آتش نمرود ) رفت ،

بدون این که داغ عزیزانش را دیده باشد ،

 

ولی حسین (ع) ابتدا همه ی عزیزانش را قربانی کرد،

و داغ جگر سوز فرزندان و برادران

و یاران را در دل داشت که به قربانگاه رفت ،

قربانگاه ابراهیم (ع) را خداوند به گلستان تبدیل کرد

و او را از سوختن در آتش نمرودیان نجات داد ،

اما حسین (ع) را با لب تشنه در کنار دریای آب کشتند ،

 

ابراهیم (ع) فقط یک پسر را به قربانگاه برد ...

اما حسین (ع) ؛

پنـــج پســـر را !

و ده بــــــــــرادر را !

و هفت بـــرادر زاده را !

و ده خواهــــــــــــر زاده را !

و چهار عمو زاده را ! که شوهران خواهرانش بودند !

و به اســــارت رفتــــن 84 زن و کودک را

 

ابراهیم (ع) را خداوند بعد از پیروزی در آزمایش

مقـــــام امامـــت بخشید :

واذ ابتلی ابراهیم ربه بکلمات فاتمهن قال انی جاعلک للناس اماما ...  آیه 124 بقره 

امّا حسین (ع) را قبل از آزمایش امـــــام قرار داد !

و امامت ایشان و فرزندانشان را

شخص رسول الله در خطبه غدیریه به مسلمانان ابلاغ فرمود .

 

ابراهیم (ع) مقام امامت را برای فرزندانش خواست و خداوند فرمود :

... قال ومن ذریتی قال لا ینال عهدی الظالمین  آیه 124 بقره

امّـــا امامت حسین (ع) را

خداوند به پیامبـرش دستور داد در غدیـــــر خــــم اعلام نماید.

 

ابراهیم (ع) به فرمــان حـــقّ به قربانــــگاه رفت

ولی اباعبدالله الحسین علیه السلام

به فرمـــــان عشـــــــق

خانه و کاشانه و شهر و دیــــــار خود را رها کرد

و با اختیار و انتخاب خویش به قربانــگاه کربـــــلا آمد !