مناجـات شعبـانیــه

مناجات مأثوره‌ى ماه شعبان ( که روایت شده اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) بر آنمداومت داشتند) یکى از

دعاهایى است که لحن عارفانه و زبان شیواى آن، بامضامین بسیار والا و سرشار از معارف عالى‌یى همراه

است که نظیر آن را درزبانهاى معمولى و محاورات عادى نمى‌توان یافت و اساساً با آن زبان قابل ادانیست.

این مناجات، نمونه‌ى کاملى از تضرع و وصف حال برگزیده‌ترین بندگانصالح خدا با معبود و محبوب خود و ذات

مقدس ربوبى است. هم درس معارف است، هماسوه و الگوى عرض حال و درخواست انسان مؤمن از خدا.

( مقام معظم رهبری حضرت آیة الله خامنه ای حفظه الله )

واضح است که افرادی که به خواندن ادعیه مداومت می نمایند از روی وبلاگ و اینترنت و

امثالهم نمی خوانند بلکه از مفاتیح الجنان و سایر کتب ادعیه استفاده می نمایند ولی

منظور ما از درج این مناجات عارفانه در وبلاگ ، اولاً ارج نهادن به آن و ثانیاً معرفی آن است

و نهایتا اینکه چون برخی افراد ، خواندن از روی کتب ادعیه ، برایشان دشوار است ، ما این

مناجات را بصورت بند بند تقسیم کرده تا چنانچه چند بند آن را هم کسی بخواند در همان

حد مستفیض شود.

بسم الله الرحمن الرحیم 

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اسْمَعْ دُعَائِی إِذَا دَعَوْتُکَ

وَ اسْمَعْ نِدَائِی إِذَا نَادَیْتُکَ وَ أَقْبلْ عَلَیَّ إِذَا نَاجَیْتُکَ 

خدایا! بر پیامبر و دودمان پاکش درود فرست،

و آنگاه که تو را می‏خوانم و صدایت می‏زنم،

صدا و دعایم را بشنو و اجابت کن،

و آنگاه که با تو نجوا می‏کنم، بر من عنایت کن.

فَقَدْ هَرَبْتُ إِلَیْکَ وَ وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ مُسْتَکِینا لَکَ

مُتَضَرِّعا إِلَیْکَ رَاجِیا لِمَا لَدَیْکَ ثَوَابِی

من از همه به سوی تو گریخته و در پیشگاه تو ایستاده‏ ام،

در حالی که دلشکسته و نالان درگاه توام و به پاداش تو امیدوار.

وَ تَعْلَمُ مَا فِی نَفْسِی وَ تَخْبُرُ حَاجَتِی وَ تَعْرِفُ ضَمِیرِی

وَ لا یَخْفَی عَلَیْکَ أَمْرُ مُنْقَلَبِی وَ مَثْوَایَ

وَ مَا أُرِیدُ أَنْ أُبْدِئَ بِهِ مِنْ مَنْطِقِی

وَ أَتَفَوَّهَ بِهِ مِنْ طَلِبَتِی وَ أَرْجُوهُ لِعَاقِبَتِی

آنچه را در دل من می‏گذرد می‏دانی،

از نیاز من آگاهی، ضمیر و درونم را می‏ شناسی

و فرجام و سرانجام زندگی و مرگم از تو پنهان نیست.

آنچه را که می‏خواهم بر زبان آورم و از خواسته‏ ام سخن بگویم

و به حسن عاقبتم امید بندم، همه را می‏دانی.

وَ قَدْ جَرَتْ مَقَادِیرُکَ عَلَیَّ یَا سَیِّدِی

فِیمَا یَکُونُ مِنِّی إِلَی آخِرِ عُمْرِی مِنْ سَرِیرَتِی وَ عَلانِیَتِی

وَ بِیَدِکَ لا بِیَدِ غَیْرِکَ زِیَادَتِی وَ نَقْصِی وَ نَفْعِی وَ ضَرِّی

در آنچه تا پایان عمرم و از نهان و آشکارم خواهد بود،

قلم تقدیرت نافذ و جاری است

و افزونی و کاهشم و سود و زیانم، تنها به دست توست.

إِلَهِی إِنْ حَرَمْتَنِی فَمَنْ ذَا الَّذِی یَرْزُقُنِی

وَ إِنْ خَذَلْتَنِی فَمَنْ ذَا الَّذِی یَنْصُرُنِی

خدایا! اگر محرومم سازی، کیست که روزیم دهد؟

و اگر خوارم کنی، کیست که یاریم کند؟

إِلَهِی أَعُوذُ بِکَ مِنْ غَضَبِکَ وَ حُلُولِ سَخَطِکَ

خدایا! از خشم و فرا رسیدن غضبت، به خودت پناه می‏آورم.

إِلَهِی إِنْ کُنْتُ غَیْرَ مُسْتَأْهِلٍ لِرَحْمَتِکَ

فَأَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تَجُودَ عَلَیَّ بِفَضْلِ سَعَتِکَ

خدایا! اگر شایسته رحمت تو نیستم،

تو سزاواری که رحمت گسترده‏ ات را بر من عطا کنی.

إِلَهِی کَأَنِّی بِنَفْسِی وَاقِفَةٌ بَیْنَ یَدَیْکَ

وَ قَدْ أَظَلَّهَا حُسْنُ تَوَکُّلِی عَلَیْکَ

فَقُلْتَ [فَفَعَلْتَ‏] مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ تَغَمَّدْتَنِی بِعَفْوِکَ

خدایا! گویا چنانم که در پیشگاه لطف تو ایستاده ‏ام

و سایه‏ سار توکل نیکویم بر من بال گشوده

و آنچه را تو شایسته آنی گفته‏ ای

و مرا در هاله‏ ای از بخشایش خویش پوشانده‏ ای.

إِلَهِی إِنْ عَفَوْتَ فَمَنْ أَوْلَی مِنْکَ بِذَلِکَ

خدایا! اگر ببخشایی، کیست که از تو سزاوارتر به عفو باشد؟

وَ إِنْ کَانَ قَدْ دَنَا أَجَلِی وَ لَمْ یُدْنِنِی [یَدْنُ‏] مِنْکَ عَمَلِی

فَقَدْ جَعَلْتُ الْإِقْرَارَ بِالذَّنْبِ إِلَیْکَ وَسِیلَتِی

و اگر اجلم فرا رسیده و کار شایسته ‏ای نداشته ‏ام

که مرا به تو نزدیک سازد،

اعتراف به گناه را وسیله آمرزش تو ساخته‏ ام.

إِلَهِی قَدْ جُرْتُ عَلَی نَفْسِی فِی النَّظَرِ لَهَا

فَلَهَا الْوَیْلُ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَهَا

خداوندا! با مهلت و میدانی که به نفس داده ‏ام،

بر خویش ستم کرده ‏ام، پس اگر مرا نیامرزی، پس وای بر من.

إِلَهِی لَمْ یَزَلْ بِرُّکَ عَلَیَّ أَیَّامَ حَیَاتِی

فَلا تَقْطَعْ بِرَّکَ عَنِّی فِی مَمَاتِی

خدایا! همواره در طول زندگی، از لطف و احسانت‏ برخوردار بوده‏ ام،

پس از مرگ هم، لطف خویش از من دریغ مدار.

إِلَهِی کَیْفَ آیَسُ مِنْ حُسْنِ نَظَرِکَ لِی بَعْدَ مَمَاتِی

وَ أَنْتَ لَمْ تُوَلِّنِی [تُولِنِی‏] إِلا الْجَمِیلَ فِی حَیَاتِی

خدایا! چگونه مایوس باشم از اینکه پس از مرگ هم

نگاه لطف و احسان تو بر من خواهد بود،

در حالی که در طول حیاتم، با من جز احسان و نیکی نکرده‏ ای.

إِلَهِی تَوَلَّ مِنْ أَمْرِی مَا أَنْتَ أَهْلُهُ

خدایا! کار مرا آنگونه به سامان برسان

که تو سزاوار آنی (نه آن سان که من در خور آنم).

وَ عُدْ عَلَیَّ بِفَضْلِکَ عَلَی مُذْنِبٍ قَدْ غَمَرَهُ جَهْلُهُ

و با بزرگواریت، به من عنایت کن،

بر گناهکاری که در لجه جهل خویش فرو رفته است.

إِلَهِی قَدْ سَتَرْتَ عَلَیَّ ذُنُوبا فِی الدُّنْیَا

وَ أَنَا أَحْوَجُ إِلَی سَتْرِهَا عَلَیَّ مِنْکَ فِی الْأُخْرَی

[إِلَهِی قَدْ أَحْسَنْتَ إِلَیَ‏] إِذْ لَمْ تُظْهِرْهَا لِأَحَدٍ مِنْ عِبَادِکَ الصَّالِحِینَ

فَلا تَفْضَحْنِی یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَلَی رُءُوسِ الْأَشْهَادِ

در دنیا گناهانی را بر من پوشانده‏ ای که در آخرت،

نیازمندترم که پرده پوشش خود را بر آنها افکنی.

خدایا! چون گناهانم را پوشاندی

و بر هیچ یک از بندگان شایسته ‏ات فاش نساختی،

بر من نیکی کردی،

خدایا، پس در روز قیامت نیز رسوای خلایقم مگردان.

إِلَهِی جُودُکَ بَسَطَ أَمَلِی وَ عَفْوُکَ أَفْضَلُ مِنْ عَمَلِی

خدایا جود و بخشش تو، دامنه آرزوهایم را گسترده است

و بخشایش تو، برتر از عمل من است.

إِلَهِی فَسُرَّنِی بِلِقَائِکَ یَوْمَ تَقْضِی فِیهِ بَیْنَ عِبَادِکَ

خدایا! آن روز که میان بندگانت‏ به داوری می‏پردازی،

با دیدار چهره رافت‏ خود، مسرورم ساز.

ادامه مناجات (کلیک کنید)